Pamiętasz, przyjacielu, jak kiedyś staliśmy nad brzegiem i Ty byłeś wtedy tak prawdziwy, że nawet mogłam dotknąć Twojej czerwonej koszuli i na chwilę zapomnieć o tym, że przecież istnieje jakieś niebo i że to wszystko nie kończy się tutaj, nie umiera leżąc na suchym piasku i patrząc na to miejsce, które nazywaliśmy rajem i wiesz, nie powiedziałeś mi wtedy, że w raju też są pożegnania i że trzeba też żegnać czerwone koszule, a z tego pożegnania zapamiętać choć trochę ciepła, by w przydrożnej piekarni mieć za co kupować chleb przez resztę samotnych dni